Soru ciddi. Cevap boş

Yazar : Ahmet H. Çakıcı Tarih : 13 Şub 2013 0 yorum

Soru ciddi, Cevap boş.

Daha önceki yazılarda, toplum olarak İslam Medeniyeti ile olan bağımızın ağır hasarlı olduğundan ve bu bağın medeniyetin ilk mensuplarınca üretilen dili anlamadığımızı bile anlamaya yetmediğinden bahsetmiştik. Bu medeniyete mensubiyete giriş cümlesi olarak değerlendirileceğimiz “Allah’a inanıyor musun?” sorusunun bile bizim tarafımızdan anlaşılmadığını fark etmek can sıkıcı olacak sanırım. Sorunun anlamı fark edilemeyince, soruya bir cevap da verilemiyor. Cevap verilmeyince, cevap ile elde edilmesi murat edilen hedefe de gidilemiyor. Girelim konuya.

Allah’a inanıyor musun? Evet!

Sayın Mehmet Doğan’ın sözlüğünde inanmak kelimesinin karşısında iman etmek, iman etmek kelimesinin karşısında ise inanmak kelimesi yazıyor.

-Allah’a iman ediyor musun?

-Elbette

-Neyine inanıyorsun ?

-Ne demek neyine? Her şeyine. Varlığına, birliğine, peygamberlerine, kitaplarına, meleklerine, alemleri ve beni O’nun yarattığına inanıyorum.

-Hasan’a inanıyor musun?

-Tabi.

-Neyine ?

-Yalan söylemez. Sözünü tutar.

Hissettiniz mi? Aynı soruya verilmiş iki cevap arasında mantık farkı var. Eğer “Allah'a inanıyor musun?” sorusuna cevap verdiğimiz mantıkla “Hasan’a inanıyor musun?” sorusuna cevap vermiş olsaydık; muhtemelen cevap, “Evet Hasan’a inanıyorum. Hasan, bir tanedir. Onun gömleğine, ceketine, ayakkabısına, kitaplarına inanıyorum.” gibi bir cevap gelmeliydi.

Eğer aynı soruya “Hasan’a inanır mısın?” sorusuna verdiğimiz cevap gibi bir cevap verseydik; ya “Hangi sözünü, hangi vaadini soruyorsun?” ya da “O her ne söylerse yerine getirir. Ben onun dediği her kelimeye inanırım.” Şeklinde bir cevap gelmeliydi.

Bizim cevabımız Allah’ın sözü/ kelimeleri ile ilinti kurabilen bir mantığın cevabı değil. Yani biz bu cevabı verirken Allah’ın kelimelerinin var olduğunun ve bizim bu kelimeyle kurmuş olduğumuz ilişkinin sorgulandığının farkında varmıyoruz.

Ayette onlar “semiğna ve eteğna” işittik ve itaat ettik derler diye tanımlanıyorlar ya işte o işitme kısmını soruyorum. Neyi işittik te neye iman ettiğimizi iddia ediyoruz. Biz iman etmek için işitmemiz gerektiğini dahi fark edemedik. Halbuki soruyu soran; işittiğimizi farz ederek soruyor "inandın mı/inandırıcı geldi mi/tatmin oldun mu?" diye.

Derdimi anlatabilmeyi kısaca beceremeyeceğim için dolanarak geleceğim.

Yaratıcı bir kudret/ yüce bir mantık var mıdır? Diye sorulMUyor. Allah var mı yok mu, da denmiyor. Ki evet vardır diye cevap verelim.

Alemleri kim yarattı, beni kim yarattı, bu düzeni kim kurdu? Sorusuna herkes aynı cevabı veriyor. Yani HERKES bir yaratıcı, bir kurucu, bir özel güç olduğunu perde arkasında ya da başlangıçta insan düzeyini aşan üst bir mantığın, bir enerjinin var olduğunu kabul ediyor. Aksi mümkün değil zaten.

Müslümanlar bu yaratıcı kurucu güce Allah derken başkaları Tabiat, Kozmoz, Evren, God, Tanrı, Yahova ya da her neyse onun adını verirler. Ateistler bile, bir ilk kudretin/ yaratıcı başlangıcın var olduğunu kabul etmek zorunda kalırlar.

Sorun bundan sonra başlıyor: Bu yaratıcı güç Allah, Tanrı, Evren, tabiat veya her neyse O'nun bir aklı var mı yok mu? Bir hedefi var mı, yok mu? Var ise; yarattıktan sonra yarattıklarına müdahil midir? Değil midir? Onlara karışır mı karışmaz mı? Yol gösterir mi göstermez mi? Talepte bulunur mu bulunmaz mı? Konuşur mu konuşmaz mı? Kelamı/kelimeleri var mıdır? Yok mudur?

Anladığım kadarı ile atesitler bu soruya "Alemleri var eden her ne ise; O'nun bir aklı, bir hedefi yok! diyerek cevap veriyorlar.

Mekke müşrikleri ise (bugün deistler, agnostikler vs) derler ki; “Yaratıcı güç bizi yarattı ve kendi halimize bıraktı. Yani biz de kedi, köpek, ağaç, çiçek gibi öleceğiz ve toprak olacağız. Toprağımızdan otlar bitecek ve bir inek gelip bizi yiyecek. Hayat bundan ibarettir.”

Biz ise İslamoğlu’ndan alıntılayarak; “Kuşlara yol gösteren Allah, yarattığı en muhteşem varlığa yol göstermez mi?” deriz.

"Elbette gösterir. O yaratıcı güç yarattığı üzerinde tasarrufta bulunur." diyoruz. Yani Allah’ın kelimeleri/müdahalesi vardır. Bu kelimeleri de bize Peygamberler ve vahiy aracılığı ile bildirir, deriz.

Gelmek istediğimiz yer burası.

Yani bize “Allah’a inanıyor musun?” diye soran kişi Allah’ın varlığını kabul ediyor musun? Demiyor. Zaten bunu ateist bile kabul ediyor. O yaratanın konuştuklarına inanıyor musun? Diyor.

Sorulan soru bu?

Ayetlerde, “Kuruduğu zaman toprağa yeniden kim hayat verir/yeşillendirir?” sorusuna müşrikler cevap olarak “Allah” diyorlar. Bu cevaptan sonra peki “Allah’a inanıyor musun?” sorusu geliyor. Yani O Allah konuşursa/konuştuğu zaman ona inanır mısın? Cevap olarak ya "Evet inanırım!" diyeceksin ya da "O konuşmaz!/ Bize karışmaz!" diyeceksin.

Ya yalanlayacaksınız. Diyeceksiniz ki, bir yaratıcı var ama o bize karışmıyor. (Dikkat edin yalanlamaktan bahsediyor. Yok saymaktan bahsetmiyor.) Allah’ın konuştuğu yalandır diyeceksiniz.

Ya da semiğna ve etağna. (İşittim ve itaat ettim!) Diyeceksiniz ki; O bize müdahildir. Bende bu müdahaleyi kabul ve tasdik ediyorum. Rabbim ben senin dediklerini duydum/anladım ve kabul ettim diyeceksiniz.

Üçüncü bir tavır daha var. Yani bizim tavrımız. Açıklamak için örneklendirme yolunu deneyeceğim.

Önce basit örneklerle, kolay sorularla başlayalım.

Resul soruyor;

- Allah(cc) buyuruyor ki; "Ölümden sonra diriltip hesap soracağım." Bunu diyen Allah’ın seni, diriltip hesap soracağına inanıyor musun?