KeşküL - Ahmet Hakan Çakıcı

Üstelik bazı kelimeleri biz değil sözlük bile duymamıştı. Zira üstad, Osmanlıca Farsça kelimelerden yeni terkipler de meydana getirebiliyordu. 

Sorunlar bunlardan ibaret de değildi: Hediyelik dükkânında kulaklığımı takıp ne zaman dinlemeye başlasam ya kapıdan bir müşteri giriyor ya bir telefon geliyor ya da karısından, ev sahibinden, patronundan dertlenmiş biri tarafından zamanımın verimli kısmı işgal ediliyordu. Kaseti dur kalklar, kulaklık tak çıkarlarla dinlemeye çalışıyor, sürekli bölünen ve dağıtılan dikkatimi tekrar tekrar kaset üzerinde toplamaya çalışarak hiç de müsait olmayan bir ortamda çalışıyordum. Turizm sezonunda mesaim sabah 8’den gece 24’e kadar uzayabildiğinden bu işi dükkânda yapmaktan başka bir çaremde yoktu. Kış sezonunda yoğunlaştığım tarla işleri ise bedeni çok yorduğundan ya yağmurlu günlerde ya da sabah namazından evvel kalkıp namaza kadar ne yapabilirsem yapıyordum. Bu şartlar altında 90 dakikalık bir kaset ortalama 2-3 hafta gibi sürede ancak kâğıda dökülebiliyordu. Benden sonra benimle hemen hemen aynı imkânlara sahip iki arkadaşın daha elinden geçmesine rağmen hataları tamamen bitirmek mümkün olmuyordu.

Ancak yine de beğenilmiş olsalar gerek ki, Yeşil Efendinin kasetlerini haftalık toplantılarla dinleyen grubun, ellerinde bizim metne döktüğümüz dokümanlarla kaseti dinlemeye başladıklarının haberini aldım.

Bunu duyunca ne yalan söyleyeyim, epey bi gururlandım. Kendime kocaman bir aferin çektim. İçimde gizlediğim, bir de “Beyefendiden Aferin alma hissi” ile İstanbul’a toptancılardan mal almaya giderken yolumu Bursa’ya düşürdüm. Ders halkasındakilerle daha önce tanışmadığım için biraz heyecanlıyım. Bir de “kasetleri döken adam olarak” orada olmanın nefsime verdiği, -farkında olsam da- engel olamadığım bir gururu götürdüm yanımda.

Kapıdan giriyorum. Oda duvarlarının neredeyse her noktası Arapça ya da Osmanlıca ibarelerle dolu. İçlerinde sadece Batı tarafındakilerin en üstünde Mevlana’dan alınma “Başkalarının hatalarını gören gözlerimi kör ettim” ibaresi Latin harfleriyle yazılmış. Adeta gelen misafirlere “Diğerlerini anlamasanız da olur ama bunu mutlaka anlayın!”  der gibi.

Tanışma merasimi ve hoş beşten sonra kaset dinleme merasimi başlıyor. Daha önceden çıktı alınmış -bizim metne döktüğümüz- kaset dökümleri gelenlere dağıtılıyor. İçimi yeniden bir neşe ve gurur kaplıyor. Ancak bu durum çok uzun sürmüyor zira kasetten Yeşil Efendinin sesinin yükselmesi ile birlikte o gurur yerle bir oluyor.

Odanın havası mı, kasetçaların kalitesi mi, hoparlör farkı mı, yoksa ilahi bir lütuf mu bilmiyorum ancak kasetin sesi burada dükkânda dinlediğimden çok daha net geliyor. Öyle ki geri döne döne 20-30 sefer dinleyip anlayamadığım kelimeleri bile çıkarabiliyorum.

Kaset ilerledikçe üst üste hatalar çıkmaya başlıyor. Aksilik bu ya, meclisin yeni yeni müdavimi olan biri, her fark ettiği hatanın altını yüksek sesle çizmeyi kendine görev ediniyor. Ev sahibi Beyefendi müdahale ediyor, “İnsanlar bilmedikleri kelimeleri duyamazlar. Arkadaşlar uğraşmışlar. Bu tür durumlarda kese kağıdının şeker ile şeker fiyatından tartılması gibi hatalar da sevaplara sayılır, diyor.” Ancak arkadaş yeni hatalarda da, “Biraz da ciddiyet gerek, biraz özen lazım Efendim, bu kadar hatada olmaz ki” kıvamında kelimeler ediyor.

Yüzüm kıpkırmızı. Başım önüme eğilmiş, her hatada, her kelimede biraz daha koltuğun altına giresim geliyor. “Acaba tashih edilmemiş ilk dökümü mü sehven yolladım” diye kendimi avutmaya çalışıyorum. Nerede derse girerken hissettiğim o hava, nerede gelirken yanımda gelen o gurur. 

Derviş Yunus kasedi

Eğri büğrü çözme
Seni sıygaya çeker
Bir Molla Kasım gelir’ diye geçiriyorum aklımdan. 

İkram sonrasında dağılma vakti geliyor. Ev sahibi ilk kalkan misafirleri kapıya kadar uğurluyor. Onların hemen ardından sohbetin devamlısı bir abi ile birlikte kalkıp izin istiyoruz. Bizden önce kalkanları kapıya kadar uğurlayan ev sahibi bizi, “Allah’a emanet olunuz” diyerek oturduğu yerden uğurluyor.

Zaten yaralıyım, iyice alınıyorum: “Bu kadar baştan savma bir iş çıkarmışsın, bir de iltifat bekliyorsun. Var git yoluna, yallah!” diye söyleniyorum kendi kendime. Yine de kendimden emin olamayıp mihmandarlığımı eden beyefendinin ağzını arıyorum: