KeşküL - Ahmet Hakan Çakıcı

BBC boşanmalarda kadın boşanmalarının erkek boşanmalarına oranla çok daha fazla olmasına dikkat çekerek bir haber yapmış. Habere göre ABD'de 50 eyaletin tamamında herhangi bir neden göstermeden "canım ayrılmak istiyor" diyerek ayrılmak mümkün. Boşanmalardaki bu serbestiyet ve kolaylık kadın boşanmalarını %70'lerin üzerine çıkarmış ancak Üniversite eğitimi almış kadınlarda oran daha da yükselerek %90'ı buluyormuş. Hiçbir sebep göstermeden ayrılmanın yasal hale geldiği İngiltere ve İskoçya’daki boşanmaların da %62’sini kadınlar talep etmiş. Eğer bu rakamlardan tarafların beraberce karar verdiği anlaşmalı boşanmaları da çıkarırsak tek taraflı erkek boşanma rakamları neredeyse YOK hükmüne düşüyor.

Türkiye’de de durum farklı değil. 2020 yılı istatistiklerine göre boşanmaların %65’ini kadınlar istemiş. İki tarafın ortak boşanma davası açtığı durumlar %25, erkeğin tek taraflı açtığı boşanma davası oranı ise sadece  % 8[2]. Bu rakamdan aldatma sebepli boşanmaları da düşersek, erkeklerin genel olarak evliliği sürdürmek için kadınların aksine son ana kadar direndikleri düşünülebilir.

Peki, modern kadınlar neden boşanıyor?

Yazıda bu duruma sebep olarak düşünülenler şöyle özetlenmiş:

Bizim Kanaatlerimiz Farklı:

Şahsi tecrübelerimiz bize, bu tespitlerin haklılık payı olsa da çok eksik olduğunu söylüyor.

Zira bizim kanaatimize göre problemi salt materyalist sebeplere indirgeyerek meselenin bir yönünün de fıtrat kaynaklı olduğunu unutmak bir aldatma değilse bir aldanıştır. Kanaatimize göre dinlerin erkeklere boşanma hakkı verirken, kadını bu hakkı kullanmak için illa bir aracıya zorlamasının/yönlendirmesinin bir sebebi var. Hatırlatmak istiyorum: Dinler, boşanma hakkını erkeğe vermesine ve KADINLARIN boşanma taleplerini KETLEMESİNE rağmen geçmişin İslam ülkelerinde de KADINLARIN boşanma oranı erkek boşanmalarından daha fazladır. (%55'lerdedir. Wael Hallaq, İslam Hukukuna Giriş, Pınar Yayınları)

Çevremden gördüğüm, gözleyebildiğim kadarı ile; 

- Erkek boşanınca boşanıyor. Ancak kadın boşanınca erkeğin, terbiye olup arkasından gelmesini beklediği için boşanma çoook uzun zamana yayılabiliyor. 20-30 sene sonra bile (Eğer yeni bir evlilik kurmamışsa.) kadın, kafasının içinde adamla kavga etmeye, hesaplaşmaya devam ettiğinden, yolunu tamamen ayırmaya muktedir olamıyor.

- Kadın daha çok parça odaklı bakıyor. Tek boyutlu, çok yönlü düşünmekte zorlanan bu bakış bütünü görmekte zorlansa da parçada detayı yakalayabiliyor. Bu nedenle mesela bir eve girdiğinde evdeki vazonun yerinin değiştiğini, perdelerin yenilendiğini, yerdeki tozu, ütüsüz kumaşı, koltuktaki lekeyi hiç bir özel çaba sarf etmeden kolayca fark edebiliyor. Erkek bunların hiç birini (eğer özel bir gayreti yoksa) fark edemez. Ama bir daha gittiğinde, o evi hanımefendiden çok daha kolay bulur ya da evin içindeki huzursuzluğu fark edebilir. Erkeğin genele ve çok fonksiyonlu bakma yeteneği ayrıntıları kaçırmasına neden olsa da, aynı anda bir kaç faktörü düşünerek birleştirmesi gereken, mesela, arabayı geri geri park etme gibi, mühendislik gibi işleri kolayca yapabilmesini sağlıyor. (Kadın erkeğin yaptığını yapamaz demek değil bu: Erkeğin kolayca yaptığı çok fonksiyonlu işleri, kadın yaparken çok daha fazla gayret ve dikkat sarf etmesi gerekir, demek. Tabi tersi yani parçada dikkati gerektiren işler de erkekler için ekstra gayret gerektirir.)

Büyük fotoğrafı görmekte zorlanması, ama parçanın detayları ile zihninde çok net olması hanım efendileri genele şamil konuları bile kendi özelleri ile karşılaştırarak anlama gayretine sevk ediyor. Bu nedenle çok sık olarak, hanım efendilerle “genel bir konuyu konuşmak” hanım efendinin özelindeki bir “olayı” konuşmakla aynı şeye dönüşebiliyor. Ya da hanım efendi, çok genel bir olay hakkında değerlendirmede bulunurken aslında kendi özelindeki bir hadiseyi konuşuyor olabiliyor.

Dolayısı ile kadın ile erkek kavga ettiklerinde çok nadir olarak aynı zemindedirler. Yani birçok erkek kadının niçin mahkemeye gittiğini dahi anlamamış olabilir. (Kadın da erkeğin neden huysuzlandığını anlamakta zorlanır.) Zira birinin konuya verdiği önemi diğerinin vermesi (Kendine özel bir zorlamada bulunmuyorsa) mümkün değildir. (Aracılar bu noktada çok önemli bir işlev görebilir.)

Geleneğin, ‘Dış işlerini’ erkeğe, ‘İç İşlerini’ kadına sorumluluk olarak tanımladığı modelde herkes kendisinin ve karşıdakinin sorumluluk alanını bildiğinden geleneksel ailede hiçbir zaman sorun olmayacak konular, modern ailede “Kimin dediği olacak?” savaşına konu olup gündemden hiç düşmüyor.

- Detay ve detaydaki ayrıntıları takip edebilen fıtratı nedeniyle kadın, yıllar geçse bile erkeğin hiç umurunda olmayacak, ona çok gereksiz gelen ayrıntıları takip edebilir. (Doğum günü, yaş günü, evlilik yıl dönümü, alınan hediyeler, takılan takılar, edilen laflar vs.) Erkeğin gördüğü geniş fotoğraf içinde fark edilmesi oldukça zor bu ayrıntıların, erkekte gerçek bir karşılığı yoktur. (Medyadan İyice eğitilmemişse) Ancak parçayı, parçadaki ayrıntıyı genelle özdeşleştiren, dikkatini yoğunlaştırdığı parçanın arızasını GENELİN bozukluğu olarak gören, o parça düzeldiğinde de genelin düzeldiğini kabullenen kadın için bunlar hayati meselelerdir.

Bu sebeple olsa gerek erkekler ekseriyetle, evliliği, eksiklikleri ile en baştan kabul ettiklerinden çıkan arızları ‘işin doğası’ kabul edip, idare etmeyi, sorun etmemeyi tercih edebilirken, hanım efendiler parçada gördükleri arızayı genele hamledip her şeyin bozuk gittiğini düşünebiliyorlar. -Erkeğin anlayamayacağı şeklide- O parça düzeldiğinde de her şey düzelmiş oluyor.

 

- Kadından, eğitim hayatı boyunca ve iş hayatında ama özellikle erkek yoğun ortamlarda çalışmaya başlayınca erkeklerle mücadele etmesi, onlar gibi olması, onların yaptığı her şeyi, onlar gibi başarması isteniyor. Hem medyanın hem iş dünyasının hem hâkim feminist ideolojinin dili, kadının kadınsı ve kadını erkek karşısında güzelleştiren hallerini (işve, cilve naz, edep, utanma, ar, yumuşaklık, şefkat, merhamet, ilgi, ağlayabilme vs.) zayıflık görüp, aşağılıyor ve hakir görüyor. Onu sert, güçlü, dayanıklı, acımasız olmaya davet ve teşvik ediyor. Bu süreç kadının, KADINLIĞINI alan onu ERKEKSİ, erkeğimsi olmaya zorlayan bir süreç.

Bu süreçler sonucu ortaya çıkan erkeğimsi ile erkeğin, uzun süreli birlikte olması çok zor olduğundan evliliğin dağılması da kolay oluyor. (Tabi bu sürecin tersi de işliyor: Erkek de kadına yanaşıp, kadınsılaşabiliyor. Kadının da bir kadınsı ile birlikte olması çok zor.)

Erkekteki erkeksilik doğal olduğundan riskin, tehdidin, çevredeki diğer erkeklerin tepkisini dengeleyebiliyor ve gereksiz, lüzumsuz çatışmalardan uzak durabiliyor. Ancak erkeği taklit eden erkeksi kadın, sürekli bir cedelleşme ve boğuşma haline düşüyor. Zira erkeğin güçlü ve erkek olduğunu ispat etmesi gerekmezken, güçlü kadın kendini, sürekli erkek gibi ve güçlü olduğunu ispat etmesi gereken bir psikoloji içinde buluyor. Bu çok ağır ve kaldırılması zor bir yüke ve ALIŞKANLIĞA dönüşüyor.

- Erkeği cezalandırmaya odaklanmış/kilitlenmiş, geleceği görmekte zorlanan kadın genelde BOŞANMANIN ne demek olduğunu ancak 1. seneden sonra anlıyor. Geriye dönmek, düzenini yeniden kurmak istese de geçen sürede erkek yeni bir düzen kurduğundan ya da iki tarafın da kuyruk acıları çok olduğundan, düzen, yeniden kurulamıyor.

Ancak bunlar genel olarak hanım efendilerin fıtraten zaafları iken MODERN kadının başında çok daha büyük bir bela var düşüncesindeyiz.

Daha da büyük bela!

Kadın, modern kültür tarafından “tüketim nesnesine” dönüştürülmek üzere hedefe oturtulmuş bir figür olarak, medya üzerinden avlandığında, BEKLENTİLERİ, bir evliliğin ya da beraberliğin taşıyabileceğinin çok fevkinde SUNİ bir şekilde şişirilmiş oluyor. Bunun gerçek hayata uyarlanması mümkün değil. Üstelik modern hayatın, “Tüketmek için Tüketme Kölesinin” EGOSU -hem erkek hem kadın bazında-şişirilmiş ve BENCİLLİK, tapınılması gereken bir Tanrıya dönüştürülmüş olduğu için herhangi bir insani beraberliği istese de- uzun süre idare etmesi mümkün değil.

Üstelik medyaya hâkim Modern Feminist Dil, aileyi bir bütün olarak, kadınla erkeği aynı bütünün ‘farklı’ ancak ‘birbirini tamamlayan’ birer uzvu olarak görmeyi reddederken; erkeği ve kadını birbirlerine “eşit” ve “aynı” olan, birbirleri ile HAK ve GÜÇ kapma mücadelesine girmiş iki rakip olarak tanımlıyor. Güçlü kadın gücü, kocasıyla veya babasıyla gireceği mücadele için biriktiriyor. Bu yolla bu zokayı yutmuş kadını, (dolayısı ile erkeği) “kim patron olacak“ cedelleşmesinin/boğuşmasının içine itiyor.

Hâlbuki şehvetin arzu dolu günleri geçip gidip, kendi ile baş başa kaldığında fark eder ki insan, ancak hizmet edebildiğini, üzerinde emek biriktirebildiğini uzun süre sevebiliyor. Ancak hizmet etmekten keyif aldığı birine bağlanabiliyor.

Ancak sevgi de yetmez. Çünkü evliliği taşıyan kurum sevgi değil, SAYGIDIR. Birbirini sevmeyen ama saygı gösterenler, birlikteliklerini sürdürebilirler ancak birbirlerine sevseler de birbirlerine saygı göstermeyenlerin bir arada olmaları mümkün değildir. İnsan, eşref-i mahlûkattır, Kudret’in ruhuna misafirlik eder, hayvan değildir. Bu nedenle saygı görmediği yerde duramaz. SAYGI olmadan insanlarla değil ancak kedi, köpekle beraber olmak mümkündür.  Sanırım saygı ve hürmet etmekten aciz, modern insanın kedi köpeğe mahkûm edilmiş olması bir rastlantı değildir.  

Sonsöz

“Sabitelerini”, yani “aşılamayacak kutsalını” kaybetmiş insanın, bırakın evliliği herhangi bir başka birlikteliği de uzun süre sürdürebilmesi mümkün değildir. Zira kutsalı kalmayan insanın, insanlarla kurabileceği tek bağ Menfaat bağıdır. Ancak MENFAAT, (bencillik ve EGO) ancak diğerinin menfaatine, bencilliğine ve egosuna saldırarak kendini tatmin edebilir. Bu da insanı berbat bir boğuşmanın içine iter. Yani Menfaat/"Ben"cilik/bencillik Tanrısına tapınan topluluklar boğuşmaya mahkûm edilmişlerdir.

İnsanların İlahi sınırlara riayet edip kendi menfaat, ego ve bencilliklerine HAD koydukları yerde ancak huzur içinde bir birlikteliğe sahip olabilmeleri[4] bu yasa nedeniyledir.

Modern insan (Kadın ve Erkek), sürekli isteyen, amaaaa sürekli isteyen, isteyerek ve alarak mutlu olmaya çalışan, Kalplerin “Ancak Allah’ın ismi ile huzur bulacağını/Mutmain olacağını”[5] unutmuş biridir.

Allah’a borç vermek, O’nun kuluna zekât vermektir; Allah’a kurban kesmek, O’nun kuluna kurban eti dağıtmakla olur; Allah’ı doyurmak, O’nun kulunu doyurmakla olur; Allah’ı ziyaret, O’nun kulunu ziyaret ile olur[6]; Allah’a yardım, O’nun ihtiyaç sahibi kuluna yardım ile olur.

Yani Allah‘ı zikretmek, Allah’ın rızasına uygun amele dönüşür; Allah’ın rızasına uygun amel ise O’nun canlı ve cansız kullarına (İnsan, Hayvan, bitki, taş, toprak vs.) hizmete dönüşür.

Hülasa Kalpler, ancak Allah için hizmet etmekle yatışır, hizmet almakla değil. Vererek ilahi lütuftan nasiplenilir, alarak değil. Almanın zevki 3-5 dakikada geçer gider; vermenin zevki, 40 sene sonra hatırlandığında bile insana sürur verir. Buna insanın zevcinden, kocasından, karısından, büyüklerinden, çocuklarından daha layık kim vardır?  

Ancak birbirine hizmet edebilenlerin olduğu yere huzur ve sükûnet/sekine gelir.

Bu, “BEN” diyen, “İSTİYORUUUUM!” diye feryat eden EGOSU şişmiş bencillere verilecek bir nimet değildir.

Bizim ilmimiz buna yetti Allah doğrusunu bilir.

Ahmet Hakan Çakıcı        1443/ ALANYA